1e malariapil is geslikt..

..net een uurtje geleden door Peter, maar hij doet nog geen rare dingen dus we hopen maar dat we geen last krijgen van alle mogelijke bijverschijnselen!

We moeten nu beginnen met slikken want, we gaan naar Myanmar! We hebben een reservering voor twee vluchten, heen van Chiang Mai (noorden van Thailand) op 9 februari naar Mandalay (redelijk centraal in Myanmar), terug op 23 februari van Yangon (hoofdstad in het zuiden) naar Chiang Mai. Nu nog hopen dat het betalen via creditcard gaat lukken (moeten wat uitprinten en dan weer faxen. Onze tickets willen ze naar ons opsturen, maar ja, das nou net niet zo handig!) en dat we een visum krijgen. Mochten ze het beroep 'student' te gevaarlijk vinden (dat vinden ze namelijk van journalisten en fotografen) dan krijg je geen visum, maar daar gaan we maar niet van uit!

Voorlopig zitten we nog in Thailand, na Ranong hebben we de nachtbus naar Bangkok genomen en hebben we de dag besteed aan het regelen van ons visum voor Cambodja, chillen in het park, en de vervolgreis boeken.
In het park zaten we lekker een broodje te eten en mensen te bestuderen. op een gegeven moment kijk ik naar rechts (naar de vijver), komt er net een gigantische varaan uit het water met een schilpad in z'n bek, dat was blijkbaar zijn ontbijt.. Verder had nog niemand in het park 'm in de gaten, dus we konden erg lachen om de voorbij rennende mannetjes die met open mond achterom keken en hun ogen niet konden geloven. (Helaas hadden we de video nog niet klaar, het was echt zo'n scene uit een film waarin iemand daarna keihard tegen een boom opknalt). De foto's van de varaan zullen we online zetten.

Na wat heen en weer gereis tussen het trein en busstation hebben we bustickets voor Ubon Ratchatani (richting grens met Laos) geboekt, 2e klas deze keer. Dat hebben we geweten, het was toch net iets te oncomfortabel, maar wel goedkoop! (600 km voor 7 euro pp)
's Morgens vroeg daar aangekomen en eerst nog even gaan slapen en 's middags de stad bekeken en in het park gezeten. In het park werden we aangesproken door een Amerikaan die in deze buurt woonde en we hebben met hem gegeten. Hij heeft ons erg veel verhalen verteld, o.a. over kinderen die zomaar aan komen lopen en dan een paar maanden bij hem kwamen wonen (?!). Ze betaalden dan niets, maar deden mee in de huishouding. Ok, dat kan nog denk je dan. Toen kwam het verhaal over een 14 jarig meisje dat hem ook massages gaf en het bed met hem deelde. (Deze Amerikaan was 65!). Beetje vreemd vonden we dit allemaal wel..!

Na nog een dagje Ubon hebben we de trein naar Khorat genomen, 3e klas deze keer. Was eigenlijk goed te doen, zeker als we terugdenken aan onze veewagen in Indonesie. We hadden houten bankjes en de wagon heeft 6 uur lang gestuiterd op de rails, soort goedkope kermisattractie dus. (Was ook maar 2,5 euro voor 300km).

In Khorat hebben we heel veel cultuur gezien, twee tempelcomplexen, nog ouder dan Angkor Wat in Cambodja en de stad zelf natuurlijk. We hadden hier echt een vet relaxed hotel (echt hotel), eigen badkamer, elke dag schone lakens, water& handdoeken; wat een luxe voor 3 euro!

Afgelopen maandag zijn we naar Bangkok gegaan om de vlucht voor Myanmar te regelen en hebben we 's nachts de trein, 2e klas, naar Khon Kaen (500km N-O van Bangkok) genomen, waar we nog een dagje of 2 blijven. 2e klas trein viel nogal tegen, we hadden zitplaatsen gekozen, maar wisten niet dat de hele nacht het felle tl-licht aan zou blijven (in de hele trein overigens) en dat iedereen lekker z'n raampje open liet staan.. Erg koud en veel lawaai dus!

Nu zijn ze bezig met ons visum voor Laos en dat kunnen we morgen weer ophalen. Echte plannen voor hierna hebben we nog niet, gaan we vandaag aan het meer hier over na denken. Ja, het leven van een backpacker is heeeeeeeel zwaar ;)

Tot mails!

Liefs, Anne en Peter